بی تو مهتاب شوی باز از آن کوچه گذشتم....

همه تن چشم شدم خیره بدنبال تو گشتم....

(گاهی وقتا بعضی خاطره ها بیاد آوردنش ذره ذره وجودتو میخوره ......

سکوت میکنم !

                                  (......)

وقتی حرف از هیچ به میان می آید

یعنی حرفهایی که نگفتنش بهتر از گفتنش است......

بگذار حرفهای ما همان هیچ باقی بماند....

            تو هرگز نخواهی فهمید که هیچ یعنی چه؟؟؟
                                  

                                 هرگز......                                                     (حنانه)

 نفس....

نه هوس!!!

کجا دنبالش بگردم.....

                                                (حنانه )

دلم مثل کودکی چند روزه هیچ نمی خواهد فقط اندکی آغوشی گرم....

کیست که مرا برای من بخواهد؟؟

آه ای پدیده ها به  من نگاه کنید...

و بگویید...

کیست که جسمم را فقط برای روحم بخواهد نه جسم خویش.....؟

اعتراف سنگینیست میدانم...؟

                                                                 (حنا)

سپاسگذارم بودی  سالهای پیش....

سپاسگذاری از رفتنم این روزها....

من نمیگویم...

توبگو؟؟

کدام را باور کنم؟؟

بودن یا رفتنم را؟؟؟

ماجرای تلخیست!هان خیلی تلخ...

                                                       بگذار هیچکدام را باور نکنم....

                                                                                                                      (حنا)

روزی که شب نبود

آمدندو وجدان ها را دزدیدن

دربیابان نادانی سوزاندن

کسی دودش را ندید!!

تا

امروز که دودش بدجور به چشممان رفته....

دودی که دودمانمان را بر باد داده...

و اثرش   پشت  همان حقیست که این روز ها زیاد ناحق میشود.....

                                                                                                                    (حنا)

فردایی به سراغ آدم میاد که امروزشو آرزو میکنه....

کاش امروزمون آرزوی  فردا نباشه..............

                                                                            (حنانه)

دروغ را با اندکی شکر به خوردمان دادند....

و ننگی سخت بر واقعیت زدند که او...

.

.

.

                                        تلخ است!                                                      

                                                                                            (حنانه)

جا مانده است ....

چیزی ...

جایی...

که هیچگاه دیگر هیچ چیز ...

جایش را پر نخواهد کرد.....

                                                  (حسین پناهی )

در گیر است سرا پا همه از نگفتنت!

از ریسمان زمین تا سقف آسمانم همه مبهوت...

عجب حکایتیست

غصه ی  این قصه ی نگفته بر زبان!

آه که زبانم نیز سر سبز داد بر باد...

پس سکوت حرف اول و اخر ماست.....

                                                           (حنانه)