آنقدر گریه کن که فقط اشکها باقی بمانند نه تو!

اگر فقط اشکها باقی بمانند آنگاه خدا با پای خودش خواهد آمد...

                                  (مسیحا برزگر)

 اندیشه کن  به این همه ارزو...

روزی علی (ع) فرمود آرزوها را کم کنید...

چقدر سخت شد فهمیدن سخنش و چه لذتی دارد غرق  شدن در  کلمه ی (آرزو)...

اندیشه کن...

از انسانها غمی بدل مگیر ُ

زیرا خود نیز غمگینندُ باانکه تنهایند ولی از خود  میگریزند

ُزیرابه خود ُعشق خود و به حقیقت خود شک دارند!!

پس دوستشان بدار اگر چه دوستت نداشته باشند...

( شریعتی)

من باورش کردم که کلبه احزان...

این را حافظ بارها در هوای خیالش خواند و خواندو خواند...

و جایی در همین نزدیکی در همان کتاب خویش چنین نوشت

کلبه احزان روزی گلستان می شود غم مخور!!! 

حافظ زمان کجایی که غم ندانستن کلبه ام را سوزاند!

مگر نمی گویند تا شقایق هست زندگی باید کرد پس چه شقایق هایی که در دامن صحرا می رویندو به خود می پیچند و باز هیچ نصیب ما می شود!

چه بسیارند کسانی که همیشه حرف می زنند بی انکه چیزی بگویند

و چه کم اند کسانی که حرف نمی زنند اما بسیار می گویند....

     ( د کتر  شریعتی)

نه نمیدانم که ازاین تا ان چقدر فاصله هاست!

کاش باورم میشد باورت را...

نه نمیدانم که ازاین تا ان چقدر فاصله هاست!

کاش همان غیبت صغری بس بود تورا...

افسوس که نمیدانم که از ان تا این چقدر فاصله هاست!