مردن' فقط بریدن نفس نیست''''

گاه در عمق بودنت'انگار مرده ای'''''

                                              حنا

دل سپردم به صبوری 

که جز این چاره ندارم''''

                                       سعدی شیراز

نامش انسان بود

وتنها دارایی اش تنهایی'''''

مدارا میکنم

و قتی که تو میری...

هرچه می گردم خاطره ای نیست

جز یادتو'''''

ای بهترینم ببین چه آواره ی این کوچه ها شده ام'''''

شهر هم با من غریبگی میکند!

به هر جا  و هرخانه در می زنم 

کلون در را از پشت چفت کرده اند '''''!

نکند توام با من غریبه شده ای'''''

اما نه!

مگر می شود غریبه ها در یاد ها خاطره شوند!

می شود''?

نه'''''

                                حنا

امروز هم پستچی پیر محلمان نیامد''''

یا بایدخانمان را عوض کنیم یا پستچی را'''''

تو که هر روز برایم نامه می نویسی''''

مگه نه???????

وای عجب غوغا می کند درمن

واژه هایی که به وزن تو 

شعر می شوند'''''

                                      '''''''''

''''''''''''''''''''''''''''''''

''''''''''''''''''''''''''''

''''''''''''''''''''''

میبینی هیچی ندارم بگم!

دور بعد ها یم یک خط گنده کشیده ام

می دانی چرا؟

چون همه ام   را در نطفه کشتند...

فانی شدنم حتمیست...

هیش................ حتمیست!

بگذار به حال خود باشم و...

       در وسوسه ی امروز دلخوش....

                                                   (حنا)

آسمان را آبی می بینم 

در حالی که نیست''''

واینجاست که انگار باید ادم ها را ازدور دوست بداریم''''

راستش'''''

آدم ها از دور قشنگ ترند''''''

                                   (حنانه)